Ողջույն… ես այսօր ուզում եմ պատմել իմ նախնինների մասին: Իմ պապիկի ընտանիքը Արևմտյան Հաայաստանից եկել են Հայաստան 1919 թ.: Ապրել են Երևանում, և այստեղ էլ ծնվել են իմ պապիկն ու իր քույրիկը: Նրանք ուսում են ստացել Երևանում, պապիկս պատմում է, որ իր ընտանիքը շատ հայրենասեր է եղել, պապիկիս հայրիկը գալով Հայաստան, թողել է իր ընտանիքին Հայաստանում և գնացել նորից Արևմտյան Հայաստան (այնտեղ դեռ կռիվը շարունակվում էր, և նա մի քանի այլ ընկերների հետ գնացել է կռիվ): Նրա ընկերներից մի քանիսը մահացել են և մնցացել են ընդհամենը 3 հոգով: Զգալով, որ նրանք էլ ոչինչ չէն կարող անել, եկել են Հայաստան: Այստեղ էլ մահացել է պապիկիս հայրիկը ընդհամենը 2 տարի հետո, իսկ ավելի ուշ նաև պապիկիս մայրիկն է մահացել: Պապիկս 18 տարկանում սկսել է աշխատել...մի քանի տարի անց ունեցել է իր արհեստագործական փոքրիկ գործարանը: Հետո ավելի ուշ ամուսնացել է, տատիկսեղել է Բուժքույր, աշխատել է իր մասնագիտությամբ, 38 տարի: Այժմ պիպիկս ողջ է, իսկ տատիկս մահացել է:

Մենք դասարանում դիտում էինք մի անիմացիա, որը առաջին տեսքից այնքան էլ հետաքրքիր և իմաստալից չէր, և նյարդայնացնող էր շա՜տ: Բայց… խորանալով այդ անիմացիայի մեջ մենք հասկացանք այնպիսի բաներ,որոնք մեր կողքով անցնում են, իսկ մենք չհասկանալով դրա իմաստը թողնում ենք, որ գնան: Առաջարկում եմ դիտել այդ անիմացիան: Իսկ կարող էս տիտել այստեղ :

Դիտեցիր լավ է...

Ես այս անիմացիայից սկզբում բան չհասկացա, իսկ երկրորդ անգամ դիտելուց հետո միանգամից հասկացա և սկսեցի սիրել կյանքը ավելի շատ քան սիրում էի: Քանի որ ես հասկացա այնպիսի բաներ, որոնք ինձ պետք են. իսկ ես դրանց բանի տեղ չէմ դնում: Ճիշտ է ես այս անիմացիայի հերոսի պես ժամացույց չէմ կրում և չէմ էլ կրել: Չգիտեմ ես ժամացույցով չէմ ապրում և չէմ էլ ապրել: Ամեն մի քայլս ժամանակի մեջ չէ որ տեղավորում եմ, մեկ ուշանում եմ մեկ էլ նախատեսվածից այնքան շուտ եմ գալիս:  Ինձ ընդհարապես հարկավոր չէ այն, որովհետև ես այն համարում եմ ավելորդ իր, Կան շատ մարդիկ որոնք իրենց քայլերը պլանավորած կարողանում են անել և ոչնչի կարիք չէն ունենում, իսկ ես ինչքան էլ ուզում եմ, ինչ որ բան պլանավորած անել չի ստացվում: 

Պետք չէ ապրել այնպիսի ճղճիմ բաներով, որոնք մեզ ուղղակի ապրեցնում են և չէն թողնում նկատել այնպիսի բաներ, որոնք իսկապես հիանալ են: 

Начало формы

Աշխարհում մի գետ կա, բայց այդ գետը ոչ մի քարտեզի վրա չկա ...Դա 1915թ-ի

անմեղ հայ զոհերի արյան գետն է, որ, հոսելով մարդկության խղճի ու

անտարբեության հովիտներով, վերջապես հասնելու է հատուցման ծովի .. 

Ուղում եմ այս բառերով սկսել և վերջում ասել, ինչու: Ինչու հենց մեզ հետ,

ինչու:

Մայիսի 24 ողբերգության օր, Հայաստանի հայերի և ողջ աշխարհում սփռված

հայերի համար: Այն 1.5 միլիոն հայերի, որոնք ծնվել էին ապրելու և ոչ

պայքարելու և մեռնելու կամ գաղթելու: Այս օրը մեզ համար ամենա

ողբերգական օրն է: Մենք չէնք մոռացել այդ տանջալից օրերը չպիտի մոռանա և

ոչ ոք:  

1.       Չէմ կարող ասել, որ ես երբեք սուտ չէմ խոսել կամ չէկ կարող ասել, որ ես միշտ ճիշտն եմ ասել:Բայց կամ մի սահման որից անցնելը շատ տհաճ է ազդում մեր վրա: Անցնեմ հարցի բուն մասին…Ոչ իմ կարծիքով շատ ստելուց հետո մարդը հմտանում է և ավելի շատ է ստում, և կարող է պատահական հավատալ իր ստին, բայց դա հազվադեպ է լինում:

2.        Իմ կարծիքով մարդկանց մազերից և կարելի է հասկանալ մարդու տեսակը և ոչ: Իհարկե մարդկանց մասերը և ամեն ինչը պետք է մի փոքր հարդարված լինի, կոկիկ և մի փոքր էլ նորմալ:

3.       Չէմ հասկանում Ջոկոմոյին, ամեն մարդ ուներ իր թերությունները, և նրանց աստված է այդպիսին ստեղծում: Չգիտեմ ես Ջոկոմոյին չէմ հասկանում իր տեսակը մի փոքր դժվար է հասկանալ: Ինչքանով որ հասկացա նա շատ կոմպլեքսներեվ մարդ էր, նա չէր նայում մարդկանց հոգում այլ նայում է տեսքին մազերին…

4.       Միշտ երբ ձեռքս քոր է գալիս մի անգամից քսում եմ գրպաին, որ փող գա, կարծում եմ դա ուղղակի հեթանոսություն է, բայց դեպքեր է եղել, որ իսկապես գումար է եկել: 

1.Այդքան էլ չի տարբերվում իմ քաղաքն ու թարս քաղաքը: Ուղղակի Թարս քաղաքում այն ամենը ինչ թարս էր մարդկանց ձեռքով չի լինում այլ ուղղակի լինում էր: Իսկ իմ քաղաքում մարդիկ են մեղավոր իրենց թարս լինելու համար, իրենք անում են այն ինչ իրենք համարում են ճիշտ, բայց դա ամենևին էլ ճիշտ չէ: Ասում եմ ճիշտ չէ, որովհետև իմ քաղաքում քիչ են հանդիպում այնպիսի մարդիկ ովքեր մտածում են նաև մյուսների մասին և անում են այնպես որ բոլորին էլ լավ լինի: 

2.Ռեֆորմ նշանակում է օրենք, քաղաքականություն…Ես իմ քաղաքի ռեֆորմների մասին չէի ցանկանա խոսել, որովհետև դրանք իմ կարծիքով այնքան էլ ճիշտ ուղղու վրա չէն: Չգիտեմ ես չէի ցանկանա, որ իմ երկրում քաղաքականությունը նման անկման մեջ լիներ…չգիտեմ ես համաձայն չէմ իմ երկրի օրենքների հետ…

3. Տեսանյութը տես այստեղ-http://www.youtube.com/watch?v=dMCa9Z7kYAQ&feature=youtu.be 

4.Իմ քաղաքը աշխարհի ամենա մեղք քաղաքն է, իսկ ժողովրդի մասին էլ չխոսեմ: Իշխանությունները ինչպես ուզում են վարվում են իմ քաղաքի հետ, իսկ իմ քաղաքը ինչ կարող է անել, եթե պարտադրում է պետությունը: Եթե ինձ մնար ես թքած կունենաի բոլոր օրենքների վրա և կփոխեի ամբողջովին իմ օրենքները, կփոխեի և էլ չէի թողնի որ ծաղրեին իմ ժողովրդին, չէ որ այսպես նրանք ծաղրում էն իմ ժողովրդին:

1.   Իմ ներքին ձայնը շատ կարևոր դեր է խաղում իմ մեջ: Եթե այն չլիներ ես երևի շա՜տ քայլեր սխալներով անեի: Նրա հետ հաճախ չի որ համաձայնության եմ գալիս, որովհետև ես մեկ-մեկ ուզում եմ անել մի բան, բայց նրան լսելով անում եմ մեկ այլ բան: Չի եղել որ նրա հետ համաձայնության չգամ, բայց միգուցե եղել է` ես չէմ հիշում…Չգիտեմ…Մենք շատ հեշտ ենք համաձայնության գալիս, չգիտեմ միգուցե նրա համար, որ նման ենք միմյանց:

2.   Իհարկե շատ հրաշալի բան է քայլելը, չէ որ մենք առանց քայլելու մեր կյանում 90% -ով անճար կլինեինք՝ ասում եմ անճար որովհետև մենք համարյա ամեն բան անում ենք ոտքերով՝ քայլում ենք, վարում ենք, կանգնում ենք…Ես վստահեցնում եմ, որ առանց քայլելու ես ոչինչ չէի կարողանա անել, որովհետև ես ուղղակի կկոտրվեի իմ հաշմանդամության համար:

3.   Իմ կյանքը ինչպես ժողովուրդն է ասում 180 աստիճանով կփոխվեր: Ես այդպիսին չէմ ինձ պատկերացնում: Ես երևի չդիմանաի կյանքի այդ վատ արարքին,ես շատ շուտ կհանձնվեի ու շատ վատ կզգաի ինձ:

4.   Չէմ  ուզում որ իմ շատ սիրելի կրթահամալիրը, փոխվի այն շատ լավն է բայց ճարս ինչ ընկերս Հասմիկ ջան առաջադրանքը մնում է առաջադրանք: Նկարագրում եմ՝ դուք այդքանը լավը չէիք լինի ընկեր Հասմիկ, DigiTec չէր լինի, իսկ մեդիաօլիմպիադաների մասին էլ խոսք չկա: Դասերը մեդիա չէին լինի, իսկ մեր անկրկների ուսուցիչները ձեր նման լավը չէին լինի: Մեր դասխեկը ընկեր Արմինեն չէր լինի…

Ինչպես հասկացաք ես չէմ ուզում, որ իմ սիրելի կրթահամալիրը ՓՈԽՎԻ…

·         1.Իմ կյանքը փոփոխվում է ամեն մի րոպե ամեն մի վայրկյան: Չէ որ ժամանակը անցնելով դառնում է անցյալ: Ես զգում եմ , որ ամեն մի վայրկյան ժամանակի հետ անցնելով ես մեծանում եմ, և մեծանում են իմ ընկերները: Մենք մեծանում ենք և չէնք նկատում այն, իսկ դա ակկնհայտ է, որ մենք մեծանում ենք: Մեծանում ենք աննկատ և չէնք էլ հասկանում, իսկ միքանի տարի անց մենք արդեն մեծ ենք: Դա է իմ կյանում ամենամեծ փոփոխությունը:

·         2. Ընդունակությունները մարդկանց տրվում են լավ  գործեր կատարելու համար, բայց մարդիկ իրենց կյանքում շատ սխալներ են գործում և կարող են իրենց ընդունակությունները 

        վատ գործի վրա օգտագործել: Ես ու ինչպես սովորական մարդիկ ուզում ենք անթերի լինել, բայց անթերի մարդ չկա դրա համար էլ չէնք կարող մեր ընդունունակությունները միայն լավի վրա 

       կենտրոնացնել: Իսկ ինչ վերաբերվում է ընդունակությունը օգտագրծելու ուժերը խնայելու համար, ինչու ոչ եթե կարող ենք այդպես անել ինչու չանենք եթե կարող ենք մեր ուժերը խնայել, ապա ինձ թվում է կարելի է ընդունակությունները օգտագործել ուժերը խնայելու համար:

·         3.Արտասովոր երևույթները, ոչ միշտ են լավ անդրադառնում հասարակության աչքին:  Չէ որ այդպիս իմարդիկ մյուսներից տարբերվում են, և իհարկե մյուսները պիտի խոսեն այդպիսինների մասին (թե լավը, և թե վատը): Յուրահատուկ մարդիկ միշտ էլ բամբասկոտ մարդկանց ուշադրության կենտրոնում են, Մարդիկ ընդունում են մարդկանց յուրահատկությունը, երբ կարողանում են գնահատել նրա յուրահատկությունը: Իսկ երբ չէն ընդունում նրան նախանձն է խոսում նրանց մեջ:

·         4.Ես ընդհանրապես չէմ մեղադրում նրան այդ արարքի համար չէ, որ նա ոչ մի մեղք չուներ: Պատկերացրեք եթե ձեզ հետ կատարվեր այդպիսի բան, ձեր համար ձեր այգում նստած լինեիք ու գաին քեզ մեղադրեին վհուկության կամ բարության համար: Ես նույնը կանեի դեռ ավելին՝ ավելի վատ կպատասխան կտաի իրենց այդպիս վատ քայլի համար: 

•          1.Ուսուցիչը քաջ գիտակցում էր, որ Ջելսոմինոյին պետք չէր իր ձայնը օգտագործել, որովհետև այն վնասում էր նրան, և հիմա նրան պետք չէր իր ահրելի ձայնը:

 2. Նախնտրում եմ պատմել իմ դաշնամուրի դասերի մասին: Ես վնասում եմ միայն մեկ մարդու իմ դաշնամուրի ուսուցչուհուն, որովհետև այնպիսի բաներ կան որ նա ինձ պիտի բացատրի և իմ կարծիքով մի բանը ամեն դասին բացատրելը շա՜տ դժվար է, իսկ նա ամեն դասին ուղղում է իմ սխալները և նյարդայնանում շատ: Իսկ օգուտ է ինձ և մյուսներին, որոնհետև ես նվագելիս մեծ բավականություն եմ ստանում, իսկ մյուսները իմ կարծիքով լավ նվագ լսելով մեծ բավականություն են ստանում, հաստատ գիտեմ, որ երբ լավ եմ նվագում իմ ուսուցչուհին շատ է ուրախանում բայց…

•    Ես ուղղակի մարդկանց չէմ հասկանում: Նրանք մտածում են միայն իրենց մասին: Ես չէմ կարող լսել մարդկանց և ուղղակի ձայնազուրկի պես նայել շուրջս: Այդ պահերին դու քեզ զգում էս շատ միայնակ և չէս հասկանում թե հետդ ինչ է կատարվում: Այդ պահերին ես ինձ սփոփում եմ, ավը մտածելով այլ դեպքում արցունքներս ինձ խեղդում են և ես չէմ կարողանում անգամ խոսել:
• Ջելսոմինոն շատ բարի տղա էր: Մտածում էր բոլորի մասին և շատ ընդունակ էր կատարելու այն ամենը ինչ պահանջվում էր: Նա մեղք չուներ, որ բնությունից ժառանգած ձայնը շատ վատն էր, և խանգարում էր իրեն: Ես նրևան չէմ արդարացնում, նույնիսկ ամենավատ վիճակում մարդիկ չպետկ է միայն իրենց մասին մտածեն, բայց իր դեպքում ես մի փոքր հասկանում եմ նրան ո՜վ գիտե ինչ էր կատարվում նրա նրտում և հոգում այն ժամանակ, երբ նրան չէին հասկանում և չէին օգնում նրան: Ես չէմ կարող ասել, որ ինձ համար շատ դժվար պահերին մտածում եմ այլոց մասին, ինչպես մյուսները եսել մտածում եմ միայն իմ մասին և սփոփում եմ ինձ ամեն կերպ: Ես հնարավորինս ուզում եմ լինել շատ ազնիվ և երբեմն ստացնում է երբեմն էլ ոչ: Բայց ես չէմ ուզում լինել ազնիվ այն մարդկանց հետ ովքեր ինձ հետ շատ անազնիվ են վարվում:

Ես ունեմ շատ լավ ընկերներ, որոնց հետ կիսվում եմ, խոսում,  ծիծաղում, ուրախանում և վերջապես տխրում: Ես գիտեմ, որ ունեմ այնպիսի հավատարիմ մարդ, ով ինձ կօգնի և ձեռք կմեկնի ինձ դժվարին պահերին: Իմ կարծիքով կարող է լինել ընկերություն, որը կապված լինի մեծի և տարիքով ավելի փոքրի միջև: Մենք ունենք շատ լավ օրինակ, ես կուզեի հիշել մեր շատ սիրելի Միքայել Պողոսյանի «Երևան ջան» ֆիլմի Քուչոյի և Միքայել Պողոսյանի մասին, նրանք միասին զբոսնում էին, խոսում Երևանի հոգսերի մասին, դրանից էլ լավ բան: Իմ կարծիքով կարող են լինել մեծի և փոքրի ընկերություն, եթե մարդիկ իրար հասկանան միանման մտածուն ու միանման թեմաների շուրջ կարողանան վիճել: